Αν και βρέθηκα εκεί για λίγο, ομολογώ πως αν κάτι με εντυπωσίασε στο πρόσφατο συνέδριο της 1ης Μπιενάλε της Αθήνας 2007, αυτό ήταν η προσέλευση. Μολονότι συχνά διακηρύσσω το ενδιαφέρον μου για τις τέχνες – όπως άλλωστε τεκμαίρεται και από τη συνεργασία μου με το παρόν περιοδικό – νομίζω ότι η αντοχή μου στις περισπούδαστες αναπτύξεις είναι πλέον ισχνή. Γι’ αυτό και αναρωτήθηκα τι στο όνομα του Θεού ήρθαν να κάνουν όλοι αυτοί, στοιβαγμένοι ή όρθιοι, μεσούντος ενός βροχερού σαββατοκύριακου, και γιατί δεν έφευγαν να πάνε να κάνουν ό,τι τέλος πάντων κάνουν όταν δεν ακούν διαλέξεις για τη φιλοσοφία του Walter Lippman.
Η απορία μου ωστόσο λύθηκε, όταν προ ημερών μίλησα με γνωστό μου, ο οποίος συμμετέχει στην ομάδα της Μπιενάλε της Αθήνας, και μου αφηγήθηκε τα παράπονα που δέχθηκε τηλεφωνικά από αθηναία επιμελήτρια: «Εμένα δεν μου είπατε για το Intercontinental!» του φώναξε. Ο γνωστός μου τα έχασε λίγο και μετά άρχισε να δικαιολογείται που ξέχασε να καλέσει την εν λόγω επιμελήτρια στη δεξίωση, η οποία έγινε στο πολυτελές ξενοδοχείο προς τιμήν των ομιλητών. Αλλά εν μέσω των δικαιολογιών του, θυμήθηκε ότι δεν την είχε δει ώστε να την προσκαλέσει. «Δεν σας είδα και στο συνέδριο…» ψέλλισε. Η απάντησή της ήρθε αμείλικτη: «Ποιο συνέδριο;»
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό α. αθηναϊκή επιθεώρηση σύγχρονης τέχνης, τεύχος 10)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Αγαπητέ Ρόντια,
Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν το πρωί της Κυριακής απάντησα τα πρώτα μπουλούκια μαυροφορεμένων στη Σταδίου υπέθεσα ότι πηγαίνουν σε κάποιο μνημόσυνο. Μόνο όταν έφτασα στην Παλιά Βουλή κατάλαβα ότι ήταν απλά αγουροξυπνημένοι φιλότεχνοι κι όχι τεθλιμμένοι οικείοι αγνώστου εκλιπόντος. Λέτε να υπήρχε κάποιο ενδυματολογικό πρωτόκολλο που μόνο οι μυημένοι γνώριζαν; Γιατί διαφορετικά πως εξηγείτε εσείς το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο του ακροατήριου κοιτούσε με εμφανή απαξίωση μια κομψευόμενη κυρία με απαστράπτουσα ροζ μπλούζα;
Ροζ μπλουζα απαγορευεται στους καλλιτεχνικους κυκλους.Μονο μαυρα αντε και λιγο γκρι :p
Αξιότιμη κα Ομότσι,
Καλώς ήλθατε στο φτωχικό μου. Δυστυχώς, η εικονικότητα της περιστάσεως (από το 'virtual', το οποίο είναι ο δόκιμος όρος στα ελληνικά) δεν μου επιτρέπει να σας προσφέρω ένα τσάϊ, μια αρωματική vodka ή έστω ένα grand marnier, να σας εντυπωσιάσω με τη βιβλιοθήκη μου ή να σας δείξω τη συλλογή μου από κινέζικες γκραβούρες. Αρκούμαι λοιπόν σε όσα η περίσταση επιτρέπει.
Μην με παρεξηγήσετε αλλά δεν μου φαίνεσθαι να ασχολείστε επαγγελματικά με τις Καλές Τέχνες. Οι ευθείες ερωτήσεις σας έχουν κάτι από την πείρα του φωτορεπορτάζ, όμως με μία αίσθηση κοσμοπολιτισμού. Σας φαντάζομαι κάτι σαν δημοσιογράφο απωανατολίτικης καταγωγής, μεγαλωμένη ωστόσο στη Βόρεια Ευρώπη (Φινλανδία, ίσως;), πρώην πολεμική ανταποκρίτρια στη Χιλή που τώρα ζει στο Παρίσι και που περνά τις ημέρες τις μεταφράζοντας Μαγιακόφσκι στα περσικά.
Δίχως να το ξέρετε, ωστόσο, έχετε αγγίξει μια βαθειά, οικουμενική αλήθεια: οι καλλιτέχνες, ίσως επειδή είναι απασχολημένοι με άλλες πλευρές του εαυτού τους, αποτελούν την κοινωνική ομάδα που βρίσκεται κατά τεκμήριον μακρύτερα από την κοινή έννοια του γούστου. Αλήθεια, έχετε δει ποτέ πιο κακοντυμένους ανθρώπους; Ακόμη και το γκρίζο φανελένιο παντελόνι και το άσπρο κοντομάνικο πουκάμισο των πάλαι ποτέ εισπρακτόρων των τρόλλεϋ, έχει προσφέρει περισσότερα στην στυλιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας από τις ενδυματολογικές επιλογές των καλλιτεχνών. Έτσι λοιπόν, ναι, υπάρχει τρόπον τινά μυστικό πρωτόκολλο, απλώς λίγο διαφορετικό από αυτό που εννοούσατε.
Αλλά βέβαια, σε μια τέτοια συνάθροιση, όπως το συνέδριο της 1ης Μπιενάλε της Αθήνας, το οποίο αποτελεί την αφορμή για τη χαριτωμένη συζήτησή μας, δεν είναι ποτέ όλοι καλλιτέχνες. Εύλογη λοιπόν η απορία: οι υπόλοιποι; Οι υπόλοιποι, αξιότιμή μου κα Ομότσι, απλώς τους μιμούνται. Δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία ότι ελπίζουν, μέσω της μίμησης, να υποκλέψουν έστω ένα ίχνος καλλιτεχνικής έμπνευσης. Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι ακόμη και αυτός ο υπονομευτής της ελληνικής λαϊκής αριστερής ψυχής, ο εχθρός του καλλιτεχνικού εργάτη, ο συνωμότης πίσω από τον πόλεμο που δέχεται το αγνό εγχώριο εικαστικό δυναμικό, ο οικοδόμος του αμερικανόφερτου καλλιτεχνικού μονοπωλίου, ο γνωστός σε φίλους και εχθρούς ως Big Dee (να πω κι άλλα ή καταλάβατε;), τολμά να εμφανίζεται με μαύρο πουκάμισο;
Δικός σας,
Ροντιόν Ρομάνοβιτς
Αξιότιμε art,
Καλά, δεν είστε του ροζ. Μαύρο ή γκρίζο;
Αγαπητέ Ροντιόν (αν μου επιτρέπετε),
Σας ευχαριστώ για την ευμενή υποδοχή. Εκτός από άριστος ξενιστής φαίνεται να είστε και πολύ οξυδερκής παρατηρητής. Θα προσπαθήσω όμως να μην υποκύψω στη σαγηνευτική αβρότητά σας και να μην επιβεβαιώσω, παρά μόνο κατά περίπτωση, τις όποιες εικασίες σας για την ταυτότητά μου.
Θα ήθελα επίσης να σας ευχαριστήσω για τη διαφωτιστική διευκρίνιση στη μάλλον αφελή παρατήρησή μου. Καθώς, δεν ανήκω στον εικαστικό χώρο, όπως ορθά διαγνώσατε, δεν είχα αντιληφθεί ότι ο ενδυματολογικός κώδικας αυτός αποτελεί το ίδιον του homo artisticus.
Ωστόσο, το σχόλιό σας για τα όργανα του δυτικόφερτου καπιταλισμού που καπηλεύονται τα ιδανικά της μαύρης στρατιάς (αν μου επιτρέπεται να παραφράσω το γνωστό ποίημα του πράγματι αγαπημένου μου Μαγιακόφσκι χωρίς αυτό να είναι ιεροσυλία) άγγιξε τις μακρινές ρωσικές καταβολές μου—όπως και τις δικές σας, υποθέτω. Έχετε κάτι να προτείνετε, σύντροφε («Μάουζερ»;);
Δική σας,
Λ. Ομότσι
".. τα πρώτα μπουλούκια μαυροφορεμένων στη Σταδίου υπέθεσα ότι πηγαίνουν σε κάποιο μνημόσυνο".
κα ομόστι αυτό που μόλις περιγράψατε - τυχαία υποθέτω αφού δεν επανήλθατε - θυμίζει το ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ κείμενο του Εμπειρίκου για την επικήδεια πομπή στη Βουλής [νομίζω]. Αξίζει να το αναζητήσετε και να το διαβάσετε!!!!!!
Rodya είναι πολύ μεγάλη η απόσταση από τον Ντοστογιέφσκι ως τον Εμπειρίκο. Σε καταλαβαίνω.
Αχ κύριε Ρόντιά μου! Ήρθα κι εγώ γιατί θα μου πάθετε τίποτε από τις μλκς που σας γράφουν οι σχολιαστές σας.
Κάθεστε και απολογείστε για τους καλλιτέχνες, βρε κουτό; Μ'έχετε δει εμένα ποτέ να απολογούμαι εκ μέρους όλων των τσουλιών της περιοχής του Κολωνακίου;
Αχ κύριε Ρόντιά μου. Πόσο θα θελα κι εγώ να φορέσω τα φούξια ξώβυζά μου για παραστώ σε αυτό το συνέδριο των γκομενιδίων που ασχολούνται με την Τέχνη; Μήπως υπάρχει κανένα book φωτορεπορτάζ για να δω τί γκομενίδιο έπαιξε;
μλκς γράφεις εσύ ελένη μας - στο λέω αν δεν στόχει πέι κάποιος..
Αγαπητή μου κα Ομότσι,
Το μόνο που θα μπορούσα να σας προτείνω είναι να απευθύνεστε σε εμένα κάθε φορά που πορεύεστε προς ανάλογες αισθητικές αναζητήσεις. Δεν μπορώ να εγγυηθώ τη διαφώτιση, μπορώ ωστόσο να υποσχεθώ μια ευχάριστη διαδρομή.
Αξιότιμε Καραμήτρο,
Για άλλη μια φορά έχετε δίκιο. Η απόσταση είναι πράγματι μεγάλη. Από πολλές απόψεις ασφαλώς αλλά κυρίως ποιοτικά.
Ελενάκι μας,
Καλώς τη, καλώς τη. Μα πού ήσασταν; Σας ψάχναμε να μας αναστατώσετε, να μας εξερεθίσετε εν μέσω θεωρητικής ραστώνης. Μην ακούτε τον Καραμήτρο. Εγώ τουλάχιστον, όσο πιο υβριστική γίνεστε, τόσο πιο πολύ σας συμπαθώ.
Δημοσίευση σχολίου